מיכאל קרוטיקאָװ

נײַע אַרכיװאַלע דאָקומענטן אַנטפּלעקן אַ ים מיט מסירות, װאָס אײניקע ייִדישע ליטעראַטן האָבן געשריבן אױף זײערע קאָלעגעס.

חנה מיראַנסקי האָט זיך דערװוּסט װעגן איר פֿאָטערס לעבנס־דערפֿאַרונג ערשט נאָך זײַן טױט.

ש. אַנ־סקיס „דער דיבוק“ דינט װי אַ סגולה אין בען גאָנשאָרס ראָמאַן

ייִדן אין לאַגערן און אין געטאָ האָבן „פֿאַרייִדישט“ דײַטשישע און פּױלישע װערטער כּדי אָפּצושפּיגלען דעם שױדערלעכן אַרום. 

די העלדין פֿון „דאָ איז נאָך אַלץ דאָ“ טראָגט אױף זיך דעם לאַסט פֿון איר באָבעס חורבן־טראַװמע.

די רעקאָנסטרוקציע פֿון אַ הילצערנער שיל וועט זײַן טײל פֿון דער אױסשטעלונג „דאָס רײַסישע שטעטל“

ייִדישע ליטעראַטן, װאָס האָבן געטרײַ געדינט די קאָמוניסטישע רעזשימען, האָבן גענוצט זײערע פּריװילעגיעס כּדי אָפּצוהיטן ייִדיש.

אין קעלן, דײַטשלאַנד האָט מען אויסגעגראָבן טאָװלען מיט ייִדישע אותיות, װאָס מען האָט אַ פּנים גענוצט זיך צו לערנען שרײַבן.