כעמקע הייבט אָן אַ נײַעם הושענא־רבה־מינהג
דער אוראַלטער ריטואַל פֿון שלאָגן הושענות באַקומט אַ טיפֿערן באַטײַט בײַ דעם נײַעם „רעבעלע‟.
יענעם טאָג ווען איך האָב געבענטשט קהל מיט געלעכערטע זאָקן
ווי אַ כּהן ווערט דער מחבר אָפֿט גערופֿן צו העלפֿן אָנפֿירן מיטן דוכענען — צי ער וויל, צי ער וויל נישט.
הײַנט בעט מען מחילה בלויז אויף יוצא צו זײַן
אַמאָל האָבן ייִדן גענומען מחילה ערנסט, כאָטש די עבֿירות זענען געווען קינדעריש; איינער האָט באַגריסט אַ צווייטן און יענער האָט אים נישט געענטפֿערט.
מײַנע זינדיקע געדאַנקען האָבן מיך געפּײַנקט פֿאַרן יום הדין
אז ווײַבער האָבן געליטן פֿון חמץ־אָבסעסיעס פֿון נאָך פּורים ביז פּסח, האָב איך געליטן פֿון עראָטישע אבסעסיעס פֿון ימי אלול ביז מוצאי יום כּיפּור
וויסנשאַפֿט איז וויכטיק, נאָר עס פֿעלט איר מיסטעריע און כּישוף
ס׳איז אינטערעסאנטער צו הערן אַז די רויטקייט בײַ שקיעה איז פֿונעם גיהנום, ווי אַז דאָס זענען קאָליר־ברוכן פֿון די זונשטראלן.
ווען חסידישע זינגער ניצן אַ ליטווישע הבֿרה
אַפֿילו דוד ווערדיגער, וואָס האָט פֿאַר זיך געדאַוונט אין דער פּוילישער הבֿרה, האָט געזונגען מיטן חזנישן ליטווישן אַרויסרעד.
מאי קאָ משמע לן אַ גרין העמדל?
לויט דער חסידישער טראַדיציע זענען געוויסע קאָלירן פֿאַררעכנט פֿאַר בפֿירוש ייִדישע און אַנדערע — נישט.
עולם החסידות: הר חרמון און דער אָלימפּוס
אַ הויכער באַרג איז אומעטום געווען אַ קוואַל פֿון מיסטישער פֿאַנטאַזיע.
עולם־החסידות: די געשטאַלט פֿון דער היענע אין תּנ״ך און בײַ חז״ל
לויט דער לעגענדע, מאַכט די חיה נאָך דאָס געלעכטער פֿון אַ בן־אָדם כּדי צו פֿאַרנאַרן דעם מענטשן און אים צו פֿאַרצוקן.
בײַ די טײַכן פֿון בבֿל
צוויי ייִדן קלאָגן זיך וואָס זייערע נשמות זענען אַ מאָל געווען ווי זאַפֿטיקע טרויבן אָבער הײַנט זענען זיי אויסגעטריקנט געוואָרן
