ייִדיש אין אַנטווערפּן איז יאָ אויטענטישער ווי אין וויליאַמסבורג
ווען נישט די אַלטע ייִדישע לידער און מעשׂה־ביכלעך וואָלטן הונדערטער ייִדישע ווערטער געווען אומבאַקאַנט בײַ די וויליאַמסבורגער חסידים.
יענץ מאָל ווען דער טאַטע האָט מיך גערופֿן אַ שגץ
אַ קאַפּיטל פֿון י. י. זינגערס זכרונות דערמאָנט דעם מחבר ווי אַזוי אַ באַליידיקונג פֿון טאַטע־מאַמע קען טאַקע שאַטן אַ קינד.
דער מיסטעריעזער בחור אין רבינס שטיבל
מיט זײַנע לאַנגע פּאות, סאַמעטענעם הוט און לאַנגער בעקעשע זעט ער אויס ווי אַ רביש קינד אָבער ער הייסט פּיטער און רעדט נישט קיין ייִדיש.
ארץ ישׂראל און קאַליפֿאָרניע — צווילינג־לענדער?
אפֿשר טאַקע צוליב די ענלעכקייטן וווינען הײַנט אַזוי פֿיל ישׂראלים אינעם גאָלדענעם שטאַט.
אוידיאָ: אַ קריגערײַ בײַם לעצטן מנין
פֿון דעם הומאָריסטישן אַנעקדאָט, קען מען הערן די ייִדישע אויסדרוקן וואָס אַ טייל חסידים ניצן הײַנט צו טאָג
ווי שיין איז צו לערנען מעשׂה בראשית על פּי פּשט!
דער מחבר שטעלט זיך פֿאָר ווי דער היילמענטש וואָלט אפֿשר פֿאַרשטאַנען דעם וועלטבאַשאַף.
כעמקע הייבט אָן אַ נײַעם הושענא־רבה־מינהג
דער אוראַלטער ריטואַל פֿון שלאָגן הושענות באַקומט אַ טיפֿערן באַטײַט בײַ דעם נײַעם „רעבעלע‟.
יענעם טאָג ווען איך האָב געבענטשט קהל מיט געלעכערטע זאָקן
ווי אַ כּהן ווערט דער מחבר אָפֿט גערופֿן צו העלפֿן אָנפֿירן מיטן דוכענען — צי ער וויל, צי ער וויל נישט.
הײַנט בעט מען מחילה בלויז אויף יוצא צו זײַן
אַמאָל האָבן ייִדן גענומען מחילה ערנסט, כאָטש די עבֿירות זענען געווען קינדעריש; איינער האָט באַגריסט אַ צווייטן און יענער האָט אים נישט געענטפֿערט.
מײַנע זינדיקע געדאַנקען האָבן מיך געפּײַנקט פֿאַרן יום הדין
אז ווײַבער האָבן געליטן פֿון חמץ־אָבסעסיעס פֿון נאָך פּורים ביז פּסח, האָב איך געליטן פֿון עראָטישע אבסעסיעס פֿון ימי אלול ביז מוצאי יום כּיפּור
