דאָס האַנדלען איבער דער גאָרער וועלט האָט, אַ פּנים, געבליט אַ סך פֿריִער ווי מע האָט זיך ביז הײַנט משער געווען
אַ טעקסט אָנגעשריבן בערך 2,200 יאָר צוריק פּלעפֿט נאָך אַלץ די הײַנטיקע פֿאָרשער.
ס׳איז זייער מעגלעך אַז אויף די מיטל־עלטערלעכע אַשכּנזישע ייִדן האָט משפּיע געווען די צורה פֿונעם אות.
בײַם איבערזעצן „דאָס פֿערדעלע בײַנאַכט‟, האָט שמואל מאַרשאַק געגעבן דעם שכן אַ גוייִשן נאָמען כּדי עס צו פֿאַרוואַנדלען אין אַ רוסישן ליד.
אין זײַן נײַ בוך, פֿאָקוסירט זיך דער לינגוויסט גלעד צוקערמאַן אויף סטראַטעגיעס פֿון שפּראַך־אויפֿלעבונג.
די סעזאָנען פֿיגורירן אין עטלעכע הלכה־ענינים ווי, למשל, די ברכת־החמה — די זעלטענע ברכה, וואָס מע זאָגט בלויז איין מאָל אין 28 יאָר.
ישׂראלדיקע פּאָליטישע סיכסוכים ברענגען צו אויסטערלישע קאָנספּיראַציעס.
דער יום־טובֿ איז פֿאַרבונדן מיט צוויי ייִדישע העלדינס און אַ מלכּה.
נאָך אין דער תּקופֿה פֿונעם בית־שני האָבן ייִדן געוווינט אינעם לאַנד, וואָס וויל איצט ווערן אַ מיטגליד פֿון אייראָ־פֿאַרבאַנד.
שאול מגיד טענהט אַז בײַ ביידע איז דער געדאַנק צו פֿאַרוואַנדלען העברעיִש אין אַ גערעדטער שמועס־שפּראַך אין סתּירה מיט דער ייִדישער טראַדיציע.