יואל מאַטוועיעוו

אַמאָל זענען די פּייטנים, מיסטישע דיכטער־וויזיאָנערן, געווען אויבן־אָן בײַ די פֿראַנצויזישע און דײַטשישע ייִדן.

איין איבערזעצונג קלינגט אויף רוסיש גאַנץ נאַטירלעך, און די צווייטע — נישט. וואָס טוט זיך דאָ?

דער עיקר־באַטײַט פֿון ביידע יום־טובֿים איז דאָס קריגן די תּורה, אָבער די שטימונג איז גאָר אַן אַנדערע.

אַ מאָל זענען מחזורים געווען קונסטווערק, וווּ דער טעקסט איז געווען באַגלייט מיט אַ גאַנצער וויזועלער דימענסיע.

יעווגעני פֿיקס נעמט אויף די ייִדיש־קולטור ווי אַ טיף פּאַציפֿיסטישע.

דזשיימס קאָנאָליס ענגליש ליד „די רויטע פֿאָן“ איז ענלעך אויף ווינטשעווסקיס ייִדיש ליד מיטן זעלבן נאָמען

געוויסע פּסחדיקע סדר־נוסחאָות שטאַמען טאַקע פֿון ייִדיש.

שלמה גראָמאַנס דיסערטאַציע רופֿט אַרויס די פֿראַגע, צי מעג מען אויף ייִדיש שאַפֿן נײַע טערמינען אויפֿן סמך פֿון דײַטשישע און סאָוועטישע קוואַלן?