מיכאל קרוטיקאָװ

דער העלד פֿון „צוזאַמענבראָך“ פֿאַרלאָזט זײַן פֿרוי און קינד און לאָזט זיך גיין אויף אַ קאָמפּליצירטן גײַסטיקן דרך.

אין זײַנע „פֿאָרווערטס“־אַרטיקלען האָט ער קריטיקירט זייער צוגאַנג צום חורבן און צו ייִדישקײט.

אין וואַרשע זענען ס׳רובֿ איבערזעצונגען געווען שונד, בשעת װילנע איז געװען דער צענטער פֿון „ערנסטער“ ייִדישער קולטור.   

צווישן די פֿאַרברעכנס אין מיכאל גאָלדיסעס זכרונות: גנבֿות, מאָרדן, פֿאַרגוואַלדיקונגען — און פּריוואַטע פֿינאַנציעלע געשעפֿטן

פּליטים פֿון גאַליציע האָבן נאָך דער ערשטער װעלט־מלחמה געשאַפֿן ייִדישע פֿאַרלאַגן און צײַטשריפֿטן אין דער עסטרײַכישער הויפּטשטאָט

נײַע אַרכיװאַלע דאָקומענטן אַנטפּלעקן אַ ים מיט מסירות, װאָס אײניקע ייִדישע ליטעראַטן האָבן געשריבן אױף זײערע קאָלעגעס.

חנה מיראַנסקי האָט זיך דערװוּסט װעגן איר פֿאָטערס לעבנס־דערפֿאַרונג ערשט נאָך זײַן טױט.

ש. אַנ־סקיס „דער דיבוק“ דינט װי אַ סגולה אין בען גאָנשאָרס ראָמאַן