תּל־אָבֿיבֿער מוזיי „בית־התּפֿוצות‟ בײַט זײַן נאָמען — און זײַן פּערספּעקטיוו
ייִדיש פֿאַרנעמט דאָ אַ מער חשובֿ אָרט ווי אין פֿריִערדיקן מוזיי — אַ „תּיקון‟ פֿאַר דער אַמאָליקער דיסקרימינאַציע פֿון ייִדיש.
ווי שוואָמען נאָך אַ רעגן: די צעבליִונג פֿון ייִדישער קולטור אין די די־פּי־לאַגערן
אין די־פּי לאַגער איז פֿאָרגעקומען נישט נאָר אַ „בייבי־בום‟, נאָר אויך אַ „ווערטער־בום‟.
פֿאַר וואָס די אויסשטעלונג וועגן וואַרשעווער קוואַרטאַל מוראַנאָוו איז אַזאַ געלונגענע
איין עקספּאָנאַט — אַ פּשוטע שער פֿון יענע יאָרן — ווײַזט אונדז גענוי ווי ס׳האָט אויסגעזען אַ טיפּיש געצײַג בײַ ייִדן.
תּשעה־באָבֿ 1939: האָבן די פּוילישע ייִדן פֿאָרויסגעזען נאָך אַ חורבן?
דאָס וואָרט „חורבן‟ באַווײַזט זיך אָפֿט אין דער ייִדישער פּרעסע פֿון 1919 ביז 1939.
נתן כּהן באַשרײַבט דרך פֿון ייִדיש פֿון „זשאַרגאָן‟ ביז קולטורשפּראַך
אין זײַן בוך ווײַזט ער פּרטימדיק די טראַדיציאָנעלע און מאָדערנע השפּעות אויף ייִדן וואָס זענען געוואָרן וועלטלעכע ייִדישע שרײַבער.
די באָבע פֿלעג זאָגן אַז זי האָט מורא פֿאַר חנוכּה
וווינענדיק מיט אירע פֿיר יתומימלעך אין אַנטווערפּן האָט זי זיך געפֿילט אין גאַנצן אַליין, בפֿרט אין אַזאַ קאַלטן פֿינצטערן יום־טובֿ ווי חנוכּה.
געווען אַ מאָל אַ לעמעלע; הײַנט בין איך אַ וואָלף
בײַ חווה אַלבערשטיין איז ייִדיש תּמיד געווען אַ פּראָטעסט קעגן דעם דרוק צו ווערן „דער נײַער ישׂראלי