יואל מאַטוועיעוו

הײַנט דינט אַ שטעקן מיט צוויי שלאַנגען ווי דער אינטערנאַציאָנאַלער סימבאָל פֿון מעדיצין.

די רוסישע איבערזעצונג פֿונעם גריכיש־ייִדישן פּאָעטס ווערק וועגן ספֿר שמות האַלט אויף דעם ריטעם און סטיל פֿונעם אָריגינאַל.

הרבֿ אַמסלם פֿאָלגט די צפֿון־אַפֿריקאַנער ייִדישע מינהגים, אַפֿילו אויב זיי קומען, אויפֿן ערשטן בליק, אין סתּירה מיט דער הויפּטשטראָמיקער הלכה.

לויט די מקובלים זענען די זיבן צווײַגן פֿון דער מנורה מרמז אויפֿן מוח, צוויי אויגן, צוויי הענט און צוויי פֿיס פֿון אַ מענטשן.

אַפֿילו אויף דער ערד זענען זמנים נישט אַזוי פּשוט.

אין דער תּורה איז דאָס זינגען פֿון לוויים וויכטיקער, ווי זייער פֿיזישע אַרבעט.

אַ מולטיספּעקטראַלער אַנאַליז העלפֿט שטאַרק איבערצולייענען די אַלטע טעקסטן וואָס געפֿינען זיך אין דער קאַיִרער גניזה.

ווען דער אייבערשטער האָט זיך אַנטפּלעקט פֿאַר ייִדן, זענען זיי אינעם גײַסטיקן זינען געבוירן געוואָרן פֿון ס׳נײַ.