אויסצוג פֿון אַ ייִדיש ליד וועגן קובאַנער פֿרײַהייט־קעמפֿער, האַטוּייExcerpt of Yiddish poem about Cuban freedom fighter, Hatuey
אָשר פּיניסעס ליד איז כּדאַי צו דערמאָנען די וואָך, לכּבֿוד דעם טאָג פֿון די עלטסט־געזעסענע פֿעלקער וואָס איז אויסגעפֿאַלן דעם פֿאַרגאַנגענעם מאָנטיק
Image by Wikimedia Commons
לכּבֿוד דעם טאָג פֿון די עלטסט־געזעסענע פֿעלקער (Indigenous People‘s Day, בלע״ז), וואָס מע פּראַוועט הײַנטיקע צײַטן גלײַכצײַטיק מיט קאָלומבוס־טאָג, וויל איך דאָ ברענגען אַן אויסצוג פֿון דער פּאָעמע, „האַטוּיי‟, געשריבן פֿונעם קובאַנער ייִדישן שרײַבער, אָשר פּען.
האַטוּיי איז די לעצטע יאָרן געוואָרן אַן אינספּיראַציע בײַ ייִדישיסטן און אין 2018נ האָט דער כּלי־זמר שטערן פֿרענק לאָנדאָן אַפֿילו פּראָדוצירט אַן אָפּערע וועגן אים.
האַטוּיי איז געווען אַן עלטסט-געזעסענער פֿרײַהייט־קעמפֿער פֿונעם סיבאָנייער שבֿט בעת קאָלומבוסעס צײַטן. אין דער סצענע ווערט האַטוּיי פֿאַרכאַפּט פֿון די קאָנקיסטאַדאָרן און מע גרייט זיך אים צו פֿאַרברענען אויפֿן שייטער.
אַ גלח קומט צו און רופֿט אים צו דערקלערן זײַן גלויבן אין יעזוס קריסטוסן כּדי ער זאָל קענען אַרײַן אין גן־עדן. האַטוּיי דערקלערט ווײַטער זײַן גלויבן אינעם סיבאָנייער גאָט, סעמי, וואָס, לויט די גלייביקע אין אים, באַשיצט דעם שבֿט און הערשט איבער דער ערד און די ימען. אָט איז האַטוּייס ענטפֿער אויפֿן גלחס „פֿאָרלייג‟:
די ערד און דעם ים!
און דו גיסט מיר דעם הימל!
אַהין גייען ווײַסע, וואָס זענען אויך פֿײַן?!
אָ ווײַסער, דו גלח,
איך וויל ניט אַהינצו!
אָט דאָרט וווּ אַ ווײַסער, וויל איך מער ניט זײַן!
און איך וויל דאָ שטאַרבן אין אייגענעם גלויבן,
דאָס גלויבן אין פֿרײַהייט
גיט אייביקן מוט!
און טרייסט מיך ניט, גלח —
דײַן טרייסט איז מיר איבעריק,
דער גאָט פֿון דײַן טרייסט
איז דאָס גאָלד און דאָס בלוט!
און געשטאַנען דער גלח מיט שוים אויף די ליפּן.
מיט יעזוס און צלם פֿאַרקלעמט אין די הענט.
און ס׳האָבן פֿון פֿײַער
געהויבן זיך צונגען,
צום גלח, צום צלם
אַזוי ווי געשפּרונגען,
צום יעזוס געשפּרונגען און שטאַרקער געברענט.
