מיכאל קרוטיקאָװ

דער הײַנטיקער זומער איז אַן אוניקאַלע געלעגנהײט צו שאַפֿן אַן אַלװעלטלעכע װירטועלע סבֿיבֿה פֿאַר אַלע ליבהאָבער פֿון ייִדיש.

זלמן שניאורס נאָװעלע, „אַ טױט‟, אַנטפּלעקט דעם פּסיכאָלאָגישן קריזיס פֿון ייִדישער יוגנט אין אָנהײב פֿונעם פֿאַרגאַנגענעם יאָרהונדערט.

צבֿי פּרײגערזאָנס בוך, „װען די מנורה גײט אױס‟, איז אַ חסידישער משל, פֿאַרװיקלט אינעם לײַװנט פֿון אַ רעאַליסטישן ראָמאַן.

יונה ראָזענפֿעלדס דערצײלונגען באַהאַנדלען פּסיכאָלאָגישע און געזעלשאַפֿטלעכע פּראָבלעמען, װאָס זענען אַקטועל ביזן הײַנטיקן טאָג.

אין זײַן בוך באַשרײַבט דער היסטאָריקער שמעון רעדליך זײַן לעבן אונטער די נאַציס, ווי אויך די יאָרן נאָך דעם אין לאָדזש און אינעם קיבוץ מרחבֿיה.

דער לאָדזשער זשורנאַל, װאָס איז אַרױס בשעת דער אינפֿלוענצע־פּאַנדעמיע פֿון 1919, האָט געשאַפֿן סינערגיע צװישן דיכטונג און גראַפֿישער קונסט.

דניאל קענעדיס איבערזעצונגען פֿון נאָמבערגס דערצײלונגען אַנטפּלעקן די פּסיכאָלאָגישע ראַנגלענישן פֿון יונגע ייִדן אין װאַרשע מיט 100 יאָר צוריק.

עדי מהלאלס פֿאָרש־אַרטיקל טענהט אַז נעאָ־קאָנסערוואַטיווע ליטעראַטור־פֿאָרשער טײַטשן אָפֿט אויס די ייִדישע ליטעראַטור לויט זייער אייגענעם קוקווינקל.