מיכאל קרוטיקאָװ

איסײַ פּולנערס ניט־פֿאַרענדיקטע דיסערטאַציע וועגן די ריטואַלן פֿון די שידוכים ביז די שבֿע־ברכות ווערט פּובליקירט אַכציק יאָר נאָך זײַן טויט.

אַ בינטל ייִדישע בריוו דערציילן ווי די פֿרוי, רחל לאה, האָט כּמעט באַוויזן צו ראַטעווען איר טאָכטער, עלקע

פּנינה שראַם האָט געהאָלפֿן אויפֿלעבן די טראַדיציע פֿון דערציילן ייִדישע מעשׂיות דאָ אין אַמעריקע.

דוד לייטנערס בוך נעמט אַרײַן אַ טשיקאַווען אינצידענט וועגן אַ טעות אין פּשט צווישן אַ רבין און דעם דײַטשיש־ייִדישן אייגנטימער פֿון האָטעל.

די מעשׂה „תּשליך תּש״ב‟ קומט פֿאָר ראָש–השנה 1941 אין קיִעװ, צען טעג פֿאַרן מאַסנמאָרד פֿון ייִדן אין באַבי יאַר.

איציק פֿעפֿערס ליד „איך בין אַ ייִד‟ האָט בײַ די סאָוועטיש־ייִדישע שרײַבערס אַרויסגערופֿן דווקא פּאַראָדיעס.

אין זײַן ראָמאַן „מידת-הדין‟ ווײַזט דוד בערגעלסאָן ווי פּאָגראָמען האָבן איבערגעצײַגט ייִדן צו שטיצן די סאָוועטישע מאַכט.

די שטודיע, און אַנדערע וועגן די אַמאָליקע ייִדן אין סיביר און ווײַסרוסלאַנד, געפֿינט זיך אינעם נײַסטן נומער „יודאַיִק–סלאַװישן זשורנאַל‟.