יהושע כּהנא

געפֿונען האָבן מיר אַ געווירבל, אַ געטומל, אַ וועלט אָן באַנקנאָטן, טעכנאָלאָגיע, עלעקטרע אָדער גאַז.

יהושע כּהנא, אַ דערצויגענער בײַ אַ חסידישער משפּחה, באַשרײַבט די אייגנאַרטיקע זאַכן וואָס ער האָט געזען אויפֿן וועג.

ווי אַן אָפּגעפֿאָרענער בחור האָט געפֿונען זײַן ערשטן פֿרײַנד מחוץ די חסידישע קרײַזן

נאָכן אַרבעטן חדשים לאַנג צו פֿאַרשטאַרקן די מוסקלען האָט דער מחבר סוף־כּל־סוף געקראָגן די געלעגנהייט צו קריגן דעם כּיבוד

דער מחבר, אַ דערצויגענער אין אַנטווערפּן, מאָלט אָפּ דעם בנין און אַלע טשיקאַווע ווינקעלעך פֿון דער ישיבֿה, וווּ ער האָט זיך קינדווײַז געלערנט. 

דאָ אירצט דער מגיד־שיעור די בחורים און מע רעדט אַ ייִדיש פֿון אַ הויכן קאַליבער.

מער זיצט מען נישט אין די זומער־הייזעלעך; איצט טראָגט מען אַ הוט און רעקל אַזוי ווי די טאַטעס צו מינחה־מעריבֿ.

יהודה, דער מלך פֿון די שבֿטים, ווערט צוגעגליכן צו אַ לייב, און דוד המלכס כּוח רעכנט זיך דערמיט אַז ער האָט באַזיגט א לייב.