יואל מאַטוועיעוו

ס׳איז אַ שאָד וואָס ש. י. עגנונס שם האָט פֿאַרשאָטנט די אויפֿטוען פֿון דער פּאָעטעסע, מיט וועלכער ער האָט בשותּפֿות געוווּנען די נאָבל־פּרעמיע.

נײַע אויטאָס, צונויפֿגעשטעלט אין אַזערבײַדזשאַן, טראָגן דעם נאָמען פֿונעם אַמאָליקן פֿאָלק, וואָס ווערט אַסאָציִיִרט מיט ייִדן.

דער זיידע פֿונעם ערשטן בעלזער רבין, אַ שׂונא פֿונעם רמח״ל, האָט אַליין געשריבן אומגעוויינטלעכע מיסטישע פּירושים.

הגם דאָס זיצן אין סוכּה ברענגט דעם טעם פֿון אייניקייט מיטן באַשעפֿער קען מען שׂמחת־תּורה טאַקע „אָנטאַפּן‟ די רוחניות מיטן גאַנצן גוף.

די ברוקלינער ישיבֿה טראָגט דעם נאָמען פֿון אַ רבֿ, וועלכער האָט געהאַט צו טאָן מיט אַסימילירטע רוסישע ייִדן נאָך מיט 150 יאָר צוריק.

אַ ריי ייִדישע וויסנשאַפֿטלער האָבן געאַרבעט איבער אַ שוצסיסטעם בעת דער קאַלטער מלחמה, וועלכע איז מיט דער צײַט געוואָרן דער יסוד פֿון דער אינטערנעץ.

ווי אַ יונג מיידל, איז חנה יאַנאָווסקי שוין געווען אַן ענטוזיאַסטקע פֿון חסידות.

ווען צייטלין איז אומגעקומען על־קידוש־השם, האָט ער געהאַלטן דעם ספֿר־הזוהר אין דער האַנט.