יואל מאַטוועיעוו

קאַפּלאַנס בילדער באַגלייטן די גרויסע ייִדישע ראָמאַנען „פֿישקע דער קרומער“, „סטעמפּעניו“ און „דער פֿאַרכּישופֿטער שנײַדער“.

להיפּוך צו ייִדיש־רעדער, האָבן די ספֿרדים נישט באַשטאַנען אויפֿן ייִדישן אַלף־בית און אַ מאָל געשריבן זייער לשון אַפֿילו מיט גריכישע אותיות.

לאַנג פֿאַר ייִוואָ, האָט לייזער זאַמענהאָף דערפֿונדן אַ פֿאָרעם פֿון דער ייִדישער כּלל־שפּראַך.

ניצנדיק אַ מעטאַל־דעטעקטאָר האָט מען אַנטדעקט אַ דרוק־מאַטריצע וואָס מע האָט באַנוצט אין באָריס קלעצקינס פֿאַרלאַג.

זעלטענע גמרא־דעות, וואָס זענען אָפּגעוואָרפֿן געוואָרן אָדער אָנגענומען בלויז אין געוויסע קרײַזן, קאָנען זײַן אַ סכּנותדיקער קוואַל פֿון קאָנטראָווערסיעס.

משה בראָנשטיין, וואָס האָט שוין אַרויסגעגעבן יצחק קאַצענעלסאָנס פּאָעזיע אויף עספּעראַנטאָ, האָט איצט פּובליקירט זײַן אייגענעם ראָמאַן אויף דער שפּראַך.

ווען מע דערציילט אַ מעשׂה בײַם רבינס טיש, באַגלייט מיט ריטמישע ניגונים און טענץ, ווערט זי אויפֿגעלעבט אין דער נשמה פֿון די באַטייליקטע.

אַ ייִדישע מאַמע אין קאַזאַכסטאַן האָט געשריבן דאָס ליד לזכּרון איר זון משהלע וואָס איז דערהרגעט געוואָרן אין די אָנהייב 1940ער.