יואל מאַטוועיעוו

די עקסטרעמע מיינונגען פֿונעם ספֿרדישן הויפּט־רבֿ אין ישׂראל האָבן צוגעצויגן סײַ הסכּמות, סײַ שאַרפֿע קריטיק מצד דער ישׂראלדיקער פּרעסע.

צוליב דער בריטישער קאָלאָניזאַציע, פֿאַרנעמען גלות און דיסקרימינאַציע פּונקט אַזאַ צענטראַל אָרט אין דער אירלענדישער לעטעראַטור ווי אין דער ייִדישער.

ישׂראלדיקע וויסנשאַפֿטלער האָבן געפֿונען אַן אַנדער גרופּע אורמענטשן, עלטער ווי נעאַנדערטאַלן, וואָס האָט זיך געמישט מיט אונדזערע אָבֿות.

בײַ אַ סך רוסישע ייִדן בלײַבט דער חורבן אַן אינטעגראַלער חלק פֿונעם אַלגעמיינעם מלחמה־זכּרון.

דער ערשטער רעדאַקטאָר פֿון דער „ייִדישער ענציקלאָפּעדיע‟ האָט, אַ פּנים, נישט געוווּסט וועגן דעם „שמואל־בוך‟ און דאָס „מלכים־בוך‟.

די אַנטדעקונגען קאָן אָפּגעטײַטשט ווערן אויף פֿאַרשיידענע אופֿנים – סײַ טראַדיציאָנעלע, סײַ אַנטי־טראַדיציאָנעלע.

צווישן די חפֿצים: כּלים פֿון שטעטלדיקע שוסטערס און מצה־וועלגערער, קמיעות און חתונה־פֿאַרבעטונגען.

דאָס באַקאַנטע בריטישע געשטאַלט איז געווען אַ גוטער פֿרײַנד מיט אַ צווייטן מאָריס: דעם ייִדישן פּאָעט, מאָריס ווינטשעווסקי.