יואל מאַטוועיעוו

רבֿקה מאַרגאָליס ווײַזט, ווי מע קאָן איבערגעבן די שפּראַך פֿון דור צו דור מחוץ ייִדיש־שפּראַכיקע קהילות.

די לידער זענען באַגרינדעט אויף די זכרונות פֿון ייִדישע פֿרויען וואָס האָבן איבערגעלעבט שרעקלעכע פּײַניקונגען מצד די נאַציס

אַמאָל געשריבן מיטן אַראַבישן אַלף־בית, איז דער דיאַלעקט פֿון דרום־אַפֿריקאַנער מוסולמענער וווּנדערלעך ענלעך אויף ייִדיש.

דער מחבר געצל זעליקאָוויטש האָט אויך אָנגעשריבן אַ בודהיסטישע זאַמלונג אויף לשון־קודש.

אַ גענעטישע פֿאָרשונג פֿון ציין אויסגעגראָבענע פֿון אַן אַלטן בית־עולם האָבן אַרויסגערופֿן אַ דיסקוסיע וועגן די אַמאָליקע ייִדן אין ערפֿורט, דײַטשלאַנד.

קאַפּלאַנס בילדער באַגלייטן די גרויסע ייִדישע ראָמאַנען „פֿישקע דער קרומער“, „סטעמפּעניו“ און „דער פֿאַרכּישופֿטער שנײַדער“.

להיפּוך צו ייִדיש־רעדער, האָבן די ספֿרדים נישט באַשטאַנען אויפֿן ייִדישן אַלף־בית און אַ מאָל געשריבן זייער לשון אַפֿילו מיט גריכישע אותיות.

לאַנג פֿאַר ייִוואָ, האָט לייזער זאַמענהאָף דערפֿונדן אַ פֿאָרעם פֿון דער ייִדישער כּלל־שפּראַך.