מיכאל קרוטיקאָװ

די סאַטמערער שיטה איז בעצם אַן אַמעריקאַנער פֿענאָמען, טיף אײַנגעװאָרצלט אין דער טראַדיציע פֿון רעליגיעזער קהילה–אױטאָנאָמיע

עלענאָר ריסאַס „בריװן–פּראָיעקט‟ באַשרײַבט איר באַזוך אין דײַטשלאַנד, זוכנדיק די שפּורן פֿון זייער פּײַנלעכער געשיכטע.

מרים קאַרפּילאָװס „יהודית‟ קומט פֿאָר בעת דער ערשטער רוסישער רעוואָלוציע און מאַסן־אימיגראַציע קיין אַמעריקע.

אַ קאַטאַלאָג אַנאַליזירט ווי קונסטווערק אין ראַטן־פֿאַרבאַנד פֿאַרן חורבן האָט אָפּגעשפּיגלט די אַנטוויקלונג פֿון אַ סאָוועטיש־ייִדישע אידענטיטעט.

דער אַרטיקל נעמט אַרײַן אַ זעלטענעם ווידעאָ פֿון די סאָוועטיש־ייִדישע קולטור־טוער מיכאָעלס און פּרץ מאַרקיש בײַם מיקראָפֿאָן.

די נײַע װײַסרוסישע איבערזעצונג פֿון „מסעות בנימין השלישי‟ איז אַ בײַטראָג אין דער פֿילשפּראַכיקער קולטור פֿון װײַסרוסלאַנד.

אין זײַן בוך שרײַבט מנחם פֿוקס אַז ער האָט זיך געפֿילט היימישער אויף די האַרלעם־גאַסן ווי אין דער ליובאַוויטשער ישיבֿה וווּ מע האָט אים געשיקט.

יצחק װעצלאַרס „ליבעס בריװ‟ רופֿט ייִדן זיך צו רעפֿאָרמירן, לױטן מוסטער פֿון פֿרומע קריסטן, ווי אַ מיטל אויפֿצוהיטן ייִדישקייט.