איציק גאָטעסמאַן

קיין גאַזקאַמערן האָט מען דאָרטן קיין מאָל נישט געבויט; די קרבנות האָט מען דערשאָסן, געהאָנגען אָדער דערשטיקט.

שרײַבער און געװעסענער פֿאָרװערטס זשורנאַליסט בײַם פֿאָרװערטס ב. גורין דערצײלט אַזעלכע אומדערװאַרטענע פּרטים װעגן די אַמאָליקע פּסח־טראַדיציעס.

אַ ייִד האָט אָנגעקלונגען, אַז ער וויל אַרײַנגעגעבן אַ נעקראָלאָג פֿאַר זיך אַליין, טענהנדיק, אַז זײַנע קינדער וועלן אַזוינס נישט האָבן אין זינען.

די מנורה אינעם בית־המיקדש האָט זיך קוים געביטן במשך פֿון טויזנטער יאָרן בעת דאָס חנוכּה־לעמפּל האָט זיך אַנטוויקלט אין כּלערליי ריכטונגען.

ס׳איז אים מסתּמא געווען אַ חידוש וואָס אַ גרופּע יונגע סטודענטן פֿירן אַ זיצונג אויף ייִדיש אין אַ דײַנער לעבן זײַן שטוב.

וואָס ס׳האָט פּאַסירט ווען אַהרן ווערגעליס איז געקומען אויף אַ טרעפֿונג פֿונעם ייִדישן „פּען‟־קלוב אין ניו־יאָרק

די שמירה פֿון הרבֿ משה טייטעלבוים, באַקאַנט ווי דער „ישׂמח משה‟, האָט געזאָלט אָפּנאַרן דעם מלאך־המוות.