מיכאל קרוטיקאָװ

דוד האָפּענס ראָמאַן, „דער פּרדס‟, איז אַ מיסטישע אַלעגאָריע וואָס קומט פֿאָר בײַ פֿאַרמעגלעכע מאָדערן־אָרטאָדאָקסישע ייִדן אין פֿלאָרידע.

סוצקעװערס זכרונות זײַנען געװען צװישן די סאַמע ערשטע גבֿיות–עדותן װעגן דעם חורבן פּובליקירט צו ווערן אין בוך־פֿאָרעם.

ש. אַנ־סקיס עטנאָגראַפֿישע אַנקעטע װערט מגולגל אין אַ קונסט־אויסשטעלונג בײַם „עלדרידזש–סטריט מוזיי‟ אין ניו–יאָרק.

ביזן 15טן י״ה האָבן די פּױפּסטן מבֿטל געװען די בלוט–בילבולים, אָבער שפּעטער האָבן זיי זיך מער ניט אַרײַנגעמישט אין די ענינים.

די מחברים פֿונעם לעקסיקאָן האָבן געפֿונען 48 „ייִדישע‟ שפּראַכן אָבער האָבן פֿאַרפֿעלט עטלעכע אַנדערע.

מינדל װײַזעלס אַבסטראַקטע לײַװטן רעדן דירעקט צום צוקוקער, אָן װערטער אָדער פֿיגוראַטיװע געשטאַלטן.

די פּאַרטיי האָט געשאַפֿן אַ װעלטלעכע סאָציאַליסטישע שיטה פֿון ייִדישקײט, װאָס האָט זיך פֿאַרשפּרײט איבערן מזרח–אײראָפּעיִשן גלות.

ייִדן וואָס זענען אַנטלאָפֿן פֿון געטאָ זענען אָפֿט אומגעקומען ווײַל זיי זײַנען ניט געװען צוגעוויינט צו די באַדינגונגען פֿון לעבן אין װאַלד.