מיכאל קרוטיקאָװ

דער אַמביציעזער פּראָיעקט ברענגט צונױף טױזנטער ייִדישע שטימען פֿון פֿאַרשיידענע היסטאָרישע תּקופֿות און װינקלען פֿון דער ייִדישער װעלט

ניט געקוקט אױף דער אָפֿיציעלער אַנטי־רעליגיעזער ליניע, איז דער קריסטלעכער אַנטיסעמיטיזם פֿאַרבליבן בײַם פֿאָלק אַפֿילו נאָך דער אָקטאָבער־רעװאָלוציע.

ייִדישע ווערטער ווי „פּאָגראַם‟ זענען באַניצט געוואָרן אויסצומאָלן דאָס לינטשערײַ פֿון אַפֿראָ־אַמעריקאַנער.

נאָך דער אָקטאָבער־רעװאָלוציע זײַנען די קעמפֿער קעגן אַנטיסעמיטיזם ניט געווען די באָלשעװיסטן, נאָר דער פּועלי־ציון און בונד.

מאַרק קאַפּלאַן טײַטשט אױס די װערק פֿון דוד בערגעלסאָן, דער נסתּר און משה קולבאַק װי אַלעגאָרישע קריטיק פֿון דער מאָדערנער תּקופֿה.

צווישן זײַנע אָריגינעלע פֿאָרשונגען פֿון סאָוועטיש־ייִדישער קולטור: פֿאַר וואָס זײַנען אַזױ פֿיל סאָװעטישע פֿאָטאָגראַפֿן געװען ייִדן?

ריכאַרד װאַגנערס װערק זײַנען הײַנט טריף־פּסול אין ישׂראל, אָבער זײַן אָפּערע „טאַנהױזער‟ האָט באַגײַסטערט טעאָדאָר הערצל און י. ל. פּרץ.

נתן מאיר אַנאַליזירט די טעמע אויפֿן סמך פֿון זכרונות, סטאַטיסטיק און אַ ריי ליטעראַרישע ווערק ווי פּרצעס דערציילונג „דער משוגענער בטלן‟.