בני מער

קיינער האָט נישט געוווּסט אַז די שיינע אַלטע פֿרוי אין פּאַרק איז די פּאָעטעסע ברכה קאָפּשטיין

ייִדיש פֿאַרנעמט דאָ אַ מער חשובֿ אָרט ווי אין פֿריִערדיקן מוזיי — אַ „תּיקון‟ פֿאַר דער אַמאָליקער דיסקרימינאַציע פֿון ייִדיש.

אין די־פּי לאַגער איז פֿאָרגעקומען נישט נאָר אַ „בייבי־בום‟, נאָר אויך אַ „ווערטער־בום‟.

איין עקספּאָנאַט — אַ פּשוטע שער פֿון יענע יאָרן — ווײַזט אונדז גענוי ווי ס׳האָט אויסגעזען אַ טיפּיש געצײַג בײַ ייִדן.

דאָס וואָרט „חורבן‟ באַווײַזט זיך אָפֿט אין דער ייִדישער פּרעסע פֿון 1919 ביז 1939.

אין זײַן בוך ווײַזט ער פּרטימדיק די טראַדיציאָנעלע און מאָדערנע השפּעות אויף ייִדן וואָס זענען געוואָרן וועלטלעכע ייִדישע שרײַבער.

וווינענדיק מיט אירע פֿיר יתומימלעך אין אַנטווערפּן האָט זי זיך געפֿילט אין גאַנצן אַליין, בפֿרט אין אַזאַ קאַלטן פֿינצטערן יום־טובֿ ווי חנוכּה.

בײַ חווה אַלבערשטיין איז ייִדיש תּמיד געווען אַ פּראָטעסט קעגן דעם דרוק צו ווערן „דער נײַער ישׂראלי