מיכאל קרוטיקאָװ

אין זײַן בוך שרײַבט מנחם פֿוקס אַז ער האָט זיך געפֿילט היימישער אויף די האַרלעם־גאַסן ווי אין דער ליובאַוויטשער ישיבֿה וווּ מע האָט אים געשיקט.

יצחק װעצלאַרס „ליבעס בריװ‟ רופֿט ייִדן זיך צו רעפֿאָרמירן, לױטן מוסטער פֿון פֿרומע קריסטן, ווי אַ מיטל אויפֿצוהיטן ייִדישקייט.

ניסן לעװינס איבערזעצונג פֿון „צער פֿון שׂכל‟ לעבט אויף די ליטעראַרישע טראַדיציע פֿון דער השׂכּלה אין דער סאָװעטישער מינסק.

דוד האָפּענס ראָמאַן, „דער פּרדס‟, איז אַ מיסטישע אַלעגאָריע וואָס קומט פֿאָר בײַ פֿאַרמעגלעכע מאָדערן־אָרטאָדאָקסישע ייִדן אין פֿלאָרידע.

סוצקעװערס זכרונות זײַנען געװען צװישן די סאַמע ערשטע גבֿיות–עדותן װעגן דעם חורבן פּובליקירט צו ווערן אין בוך־פֿאָרעם.

ש. אַנ־סקיס עטנאָגראַפֿישע אַנקעטע װערט מגולגל אין אַ קונסט־אויסשטעלונג בײַם „עלדרידזש–סטריט מוזיי‟ אין ניו–יאָרק.

ביזן 15טן י״ה האָבן די פּױפּסטן מבֿטל געװען די בלוט–בילבולים, אָבער שפּעטער האָבן זיי זיך מער ניט אַרײַנגעמישט אין די ענינים.

די מחברים פֿונעם לעקסיקאָן האָבן געפֿונען 48 „ייִדישע‟ שפּראַכן אָבער האָבן פֿאַרפֿעלט עטלעכע אַנדערע.