יואל מאַטוועיעוו

דעם נבֿיאס וויזיע דערמאָנט אונדז, אַז נאָך יעדער קאַטאַסטראָפֿע קומט אַ ישועה.

דער אָריגינעלער מיטל־עלטערלעכער דיאַלעקט לעבט נאָך בײַם סדר־טיש.

מיט מרים הנבֿיאה בראָש, זענען די פֿרויען געווען דער עיקר־כּוח פֿון דער גאולת־ּמצרים.

ווי אַ סימן פֿון משה רבינוס עניוות, אַנטהאַלט דער אומגעוויינטלעכער אות אַ טיפֿערן באַדײַט.

אויב מע וועט אָפּלאָזן די אויסלענדישע אַרבעטער צוליב דעם ווירוס, קאָן עס געבן אַ גרויסן קלאַפּ דער מצה־אינדוסטריע.

דער פּרינציפּ פֿון קבלהדיקע צירופֿי־אותיות שטאַמט פֿון אַ בפֿירושער גמרא.

אַ פּעטערבורגער אויסשטעלונג פֿון אַסירישער קונסט קען פֿאַראינטערעסירן נישט בלויז קונסטקענער, נאָר אויך פֿאָרשער פֿון תּנ״ך און וועלט־רעליגיעס בכלל.

צוויי ווערטער אין דער איצטיקער סדרה זעען אויס אויסגעטראַכטע. האָט מען זיי געבאָרגט פֿון אַנדערע שפּראַכן אָדער מקבל געווען פֿון די נבֿיאים?