מיכאל קרוטיקאָװ

די ייִדישע איבערזעצונגען פֿון אילן סטאַװאַנסעס מעשׂיות זײַנען אַ בײַטראָג אין דער טראַדיציע פֿון ייִדישער פֿילשפּראַכקײט.

די רציחות פֿון די גאַוטשאָס אויף די ערשטע ייִדישע קאָלאָניסטן זײַנען אױסגעמעקט געװאָרן אין דער אָפֿיציעלער געשיכטע פֿון ייִדן אין אַרגענטינע.

וויווי לאַקסעס איבערזעצונגען פֿון דרײַ ייִדישע שרײַבער אַנטפּלעקן די ראָלע וואָס ייִדיש האָט געשפּילט אין דער געשיכטע פֿון די ענגלישע ייִדן.

אַלכּסנדר אַװערבוכס פּאָעזיע כאַפּט אויף די שטימען פֿון ייִדן און אוקראַיִנער פֿון פֿריִערדיקע דורות.

מיטן אויפֿשטײַג פֿונעם פּוילישן נאַציאָנאַליזם פֿאַרן חורבן, האָבן אַפֿילו ייִדישע סאָציאַליסטן גענומען זיך זאָרגן וועגן דעם גורל פֿון די ייִדן דאָרט.

ס׳רובֿ ייִדישע קולטור־טוער זײַנען געװען פּאָליטישע עמיגראַנטן פֿון רוסלאַנד און פּױלן, נאָענט פֿאַרבונדן מיט דער סאָציאַליסטישער פּאָליטיק.

דער פֿיקטיווער נאָמען פֿונעם שטעטל אין ישׂראל אַקסענפֿעלדס „דאָס שטערנטיכל‟ איז אַ קלוג געוועב פֿון צוויי לשון־קודשדיקע ווערטער מיט אַ סלאַווישס

אַמאָליקע ייִדן זײַנען געװען גוט באַהאַװנט אין פּראַקטישע מיטלען קעגן מגפֿות אין זײער תּקופֿה.