מיכאל קרוטיקאָװ

ס׳רובֿ ייִדישע קולטור־טוער זײַנען געװען פּאָליטישע עמיגראַנטן פֿון רוסלאַנד און פּױלן, נאָענט פֿאַרבונדן מיט דער סאָציאַליסטישער פּאָליטיק.

דער פֿיקטיווער נאָמען פֿונעם שטעטל אין ישׂראל אַקסענפֿעלדס „דאָס שטערנטיכל‟ איז אַ קלוג געוועב פֿון צוויי לשון־קודשדיקע ווערטער מיט אַ סלאַווישס

אַמאָליקע ייִדן זײַנען געװען גוט באַהאַװנט אין פּראַקטישע מיטלען קעגן מגפֿות אין זײער תּקופֿה.

אין זײַנע לידער הערט מען די בענקשאַפֿט נאָך דער ליטװישער הײם, דעם טרױער נאָכן חורבן און די אַנטציקונג פֿון די אַפֿריקאַנער לאַנדשאַפֿטן.

די אַלצהײמער–קרענק האָט געשאַפֿן אַ ריזיקן תּהום צװישן מאַמע און זון; זייער לעצטע פֿאַרבינדונג איז געווען אַן אַלטע משפּחה־פֿאָטאָגראַפֿיע.

די סאַטמערער שיטה איז בעצם אַן אַמעריקאַנער פֿענאָמען, טיף אײַנגעװאָרצלט אין דער טראַדיציע פֿון רעליגיעזער קהילה–אױטאָנאָמיע

עלענאָר ריסאַס „בריװן–פּראָיעקט‟ באַשרײַבט איר באַזוך אין דײַטשלאַנד, זוכנדיק די שפּורן פֿון זייער פּײַנלעכער געשיכטע.

מרים קאַרפּילאָװס „יהודית‟ קומט פֿאָר בעת דער ערשטער רוסישער רעוואָלוציע און מאַסן־אימיגראַציע קיין אַמעריקע.