די גזירה פֿון די פּלאַסטישע בײַטלען ־ ווי גיט מען זיך אַן עצה? (מיט אוידיאָ)Learning to cope with the plastic bag decree (with audio)
אומקערנדיק זיך פֿון דער וואַקאַציע האָט דער מחבר פֿאַרגעסן וועגן דעם נײַעם פֿאַרווער פֿון פּלאַסטישע זעקלעך. אוי, איז ער אַרײַנגעפֿאַלן…
מע קען זיך צוהערן צו אַנדערע אַרטיקלען פֿונעם פֿאָרווערטס פֿאָרגעלייענט דורך שׂרה־רחל שעכטער, ווי אויך אַנדערע פֿאָרווערטס־רעקאָרדירונגען, דורכן קוועטשן דאָ.
נישט געקוקט אויף די שטענדיקע בשׂורות די טעג וועגן דעם קאָראָנאַווירוס און די נאָמיניר־וואַלן, וויל איך הײַנט שרײַבן וועגן מײַן עגמת־נפֿש איבער אַן אַנדער ענין.
די וואָך האָב איך זיך אומגעקערט קיין ניו־יאָרק נאָך אַ שטיקל וואַקאַציע אין פֿלאָרידע. בין איך, באַלד נאָכן אָנקומען, אַוועק אין בעקערײַ קויפֿן אַ לאַבן ברויט. כ׳האָב אָבער פֿאַרגעסן אַז דעם 1טן מאַרץ האָט די שטאָט ניו־יאָרק אײַנגעפֿירט אַ נײַע גזירה: די קראָמען וועלן מער נישט אײַנפּאַקן דעם קונהס פּראָדוקטן אין פּלאַסטישע אָדער פּאַפּירענע בײַטלען. יעדער קונה דאַרף מיטברענגען די אייגענע זעקלעך.
קום איך אַרײַן אין בעקערײַ, נעם אַ לאַבן ברויט פֿון דער פּאָליצע און באַצאָל דער קאַסירערין. דערלאַנגט זי מיר דעם הוילן לאַבן ברויט. „וווּ איז דאָס בײַטל?‟ פֿרעג איך. זי קוועטשט מיט די אַקסלען און ערשט דעמאָלט האָב איך זיך דערמאָנט אַז איך בין צוריקגעקומען צו אַ נײַער רעאַליטעט אין ניו־יאָרק.
פֿאַרלאָז איך דאָס בעקערײַ און גיי אַרײַן אין אַפּטייק אָפּנעמען מײַנע פּילן קעגן צוקערקרענק און אַ פּאָר אַנדערע פֿאַרשריבענע מעדיקאַמענטן. ווידער באַקום איך נישט קיין פּלאַסטישן בײַטל. גיי איך איצט אַרום מיט אַ לאַבן ברויט און מעדיקאַמענטן אין די הענט. דאַנקען גאָט וואָס כ׳האָב נישט געבעטן בײַם דאָקטער ער זאָל מיר פֿאַרשרײַבן „וויאַגרע‟ (כ׳דאַרף עס סײַ־ווי נישט האָבן, פֿאַרשטייט זיך). דערנאָך דערמאָן איך זיך אַז איך דאַרף נאָך קויפֿן אַ פּאָר זאַכן אין סופּערמאַרק. אַהאַ! דאָס וועט שוין לייזן מײַן פּראָבלעם ווײַל דאָרט קען מען כאָטש קויפֿן אַ פּאַפּירן זעקל פֿאַר צען סענט.
קויף איך אַ קאַרטאָן מילך און עטלעכע פֿלעשלעך „פּעפּסי‟ פֿאַר מײַן זון. כ׳גיי צו צום קאַסירער און בעט בײַ אים צוויי פּאַפּירענע זעק. קוקט מיך אָן דער יונגערמאַן און זאָגט: „מיר האָבן נישט קיין פּאַפּירענע זעק.‟ אַ פּנים, זע איך אויס אַ ביסל צעמישט, גיט ער צו מיט אַ שמייכל: „מיר האָבן זיי אויספֿאַרקויפֿט אָבער מיר האָבן שוין באַשטעלט נײַע. זיי דאַרפֿן אָנקומען דעם 1טן אַפּריל.‟
קלער איך שוין אַז אפֿשר איז דאָס גאָר אַן אַפּריל־וויץ? אַ פּנים, ניין. פֿרעג איך בײַ אים אַן עצה. ענטפֿערט ער, אַ ביסל חוצפּהדיק: „נו, האָסט געדאַרפֿט מיטברענגען דײַנע אייגענע איבערניצעוודיקע בײַטלען!‟
„גוט, וועל איך זיך לאָזן וווילגיין… כ׳וועל בײַ דיר קויפֿן צוויי איבערניציקע בײַטלען.‟
ווי איר האָט שוין מסתּמא אַליין געטראָפֿן, ענטפֿערט ער: „מיר האָבן יענע שוין אויך אויספֿאַרקויפֿט און האָבן דערווײַל באַשטעלט נײַע. ס׳דאַרף אויך אָנקומען דעם 1טן אַפּריל.‟
האָב איך פֿאַרלאָזט דעם סופּערמאַרק, האַלטנדיק אין די הענט דעם קאַרטאָן מילך, די פֿלעשלעך „פּעפּסי‟, דעם לאַבן ברויט און מײַנע מעדיקאַמענטן. ווי באַלד איך טרעט אָבער אַריבער דעם שוועל, שטויס איך זיך אָן אין אַ פֿאַרבײַגייערין און אַלע אײַנגעקויפֿטע זאַכן גליטשן זיך אַרויס פֿון מײַנע הענט און גיבן אַ טראַסק אויפֿן טראָטואַר.
גיב איך אַ קוק אויף דער פֿרוי, דערזע איך אַז דאָס איז גאָר מײַן אַפּטייקערין. זי בייגט זיך איבער צו העלפֿן מיר צונויפֿקלײַבן אַלע זאַכן. ווי נאָר זי דערזעט דעם „פּעפּסי‟ און דאָס פֿלעשל פּילן קעגן צוקערקרענק וואָס זי האָט מיט 20 מינוט פֿריִער געהאַט צוגעגרייט, פֿאַרזשמורעט זי די אויגן און קוקט מיך אָן מיט ביטול. איך פּרוּוו זיך צו פֿאַרענטפֿערן אָבער זי טראָגט זיך אָפּ. האַלטנדיק ווידער אַלע זאַכן אין די הענט, יאָג איך זיך אַהיים אַ פֿאַרשעמטער, וויסנדיק אַז איך וועל שוין מער נישט קענען אַרײַנגיין אין יענעם אַפּטייק.
A message from our CEO & publisher Rachel Fishman Feddersen
I hope you appreciated this article. Before you go, I’d like to ask you to please support the Forward’s award-winning, nonprofit journalism during this critical time.
At a time when other newsrooms are closing or cutting back, the Forward has removed its paywall and invested additional resources to report on the ground from Israel and around the U.S. on the impact of the war, rising antisemitism and polarized discourse.
Readers like you make it all possible. Support our work by becoming a Forward Member and connect with our journalism and your community.
— Rachel Fishman Feddersen, Publisher and CEO