Image by Pixabay
יום־ירושלים
ס’וועט נעמען אַ צײַט
ביז אַלע סטאַטיסטן פֿאַרלאָזן די בינע פֿאַרייִאושטע וועלן.
אַניט וועט דער זיג ניט דערפֿרייען דאָס פֿרידלעכע פֿאָלק.
דער זיג איז אַ נס
פֿון האַרטן געדולד און פֿון שיינע פֿאַרווירקלעכטע טרוימען.
מיר וועלן אים זען
אומפֿאַרמײַדלעך אין אין־סוף אַרום.
איז העכער די פֿענער!
איז בלויער דער הימל זאָל זײַן!
איז זאָלן די גאַסן אין טאַנץ
אַנטשיידן און בילדעריש גיין!
די ווײַסע לבֿנה באַזילבערט דאָס זודיקע בלוט.
ס’וועט נעמען אַ צײַט.
ניט געפֿערלעך. מיר האָבן געדולד.
כּפֿר־אלדד תשפ”א
ברענען בערעזעס, ברענען אָסינעס,
טאָפּאָלן, יאָדלעס, דעמבן, ראַבינעס,
צעדערן, איוועס, אַשביימער, קליאָנען,
סאָסנעס און עפּעס, וואָס מ’טאָר ניט דערמאָנען.
קאָכט מען און באַקט מען און ס’וועט שוין אין גיכן
גרייט זײַן אַ סעודה, וווּ ס’בעסער ניט קריכן.
ווער וועט דאָרט זיצן אויף אויבן אָן?
זיכער – ניט טאָפּאָל, זיכער – ניט קליאָן.
שפּרייט זיך אַ ריח פֿון רויך און פֿון בשׂר.
מיט אַ שאַטירונג פֿון אוראַלטן אָסור.
פֿונקען דערהייבן זיך פֿריילעך און בייז,
זײַנען מנקד מײַן אלף־בית.
כפֿר־אלדד תשפ”א
די מלחמה גייט קיינמאָל פֿאַרבײַ.
זי וועט דויערן, דויערן, דויערן.
ס’איז ניט וויכטיק, פֿאַרוואָס און למאי.
זי וועט תּמיד מטריח זײַן אויערן.
זי וועט קלינגען פֿון לינקס און פֿון רעכטס,
אין דער סבֿיבֿה און אויך פֿון אינ’ווייניק,
מיט אַ הויכן „הוראַ!‟ און אַ קרעכץ,
וועלכע זײַנען ברוגז, נאָר אייניק.
ס’איז בײַ אונדז שוין פֿון לאַנג לעבנס־אַרט,
דער יסוד פֿונעם אייביקן קיום.
אַלץ אַרום איז אויף אים אָנגעשפּאַרט.
וואָס וועט זײַן? – ס’וועלן זאָגן נבֿיאים.
ירושלים, ט’ בסיוון תשפ”א
