שבֿע צוקער

אַן אָרטיקער מוזיי גיט איבער רירנדיקע זכרונות פֿון יענע יאָרן מצד די ייִדישע פּליטים און יאַפּאַנישע אײַנוווינער

זי שעפּט אינספּיראַציע פֿון ווערטער און זאַצן וואָס זי געפֿינט בײַ די ווערק פֿון ייִדישע פּאָעטן ווי יעקבֿ גלאַטשטיין און רבֿקה באַסמאַן בן־חיים.

זי איז געווען אַ פּיאָנער פֿונעם אוניווערסיטעטישן ייִדיש־לימוד און בעל־יועץ פֿאַר עטלעכע דורות ייִדיש־לערער, סטודענטן און אַרטיסטן

לייענט וואָס בעלאַ שאַגאַל, קאַדיע מאָלאָדאָווסקי און איציק מאַנגער האָבן געשריבן וועגן דעם מינהג.

די מחברטע דערציילט וואָס איז געשען ווען זי האָט געדאַרפֿט עפֿענען אַ קאָנטע כּדי מע זאָל איר קענען באַצאָלן די שׂכירות אין שקלים. 

די מלחמה דערמאָנט אין אַבֿרהם רייזענס דערציילונג וועגן אַ ייִד וואָס זאָרגט זיך אַז געווער וואָס ער העלפֿט שאַפֿן קאָן שיסן זײַן אייגענעם ברודער.

ווי עס זעט אויס פֿאַרשטייט לערי דייוויד ניט דאָס אָרט וואָס שיך פֿאַרנעמען בײַ ייִדן בכלל און אינעם חורבן־סימבאָליזם בפֿרט.

דרײַ סטודענטקעס האָבן געבעטן אַן עצה, צי זיי זאָלן זיך ווײַטער טרעפֿן מיט פֿרײַנד און משפּחה וואָס האָבן גאָר אַנדערע פּאָליטישע מיינונגען ווי זיי.