אַ קאָראָנאַ־ווירוס־פּאַציענטקע בעט אַ מאכל פֿון דער אַלטער הייםA coronavirus patient requests a dish from her home country
איר משפּחה טאָר נישט ברענגען קיין עסן פֿאַר איר אָבער ד״ר בערגער דערטראַכט זיך צו אַ לייזונג.
Image by Wikimedia Commons
צו לייענען די אַנדערע זײַטן פֿון ד׳׳ר בערגערס טאָגבוך קוועטשט דאָ.
דעם שמועס האָט מען אַדורכגעפֿירט אױף שפּאַניש, נאָר דאָס לשון איז געװען אַ הײמישע.
ס׳איז געװען נאָענט צום סוף פֿון מײַן שיכט אין שפּיטאָל. אַ קראַנקן־שװעסטער האָט מיר געמעסעדזשט: „די פּאַציענטקע קען עפּעס נישט אױפֿהערן רעדן װעגן עסן. האַלט אין אײן זאָגן אַז זי מוז אַהײם. איך װיל איר כּמעט געבן אַן אָסקאַר.“
צוליב דעם וואָס זי איז אַ קראַנקע מיט קאָראָנאַװירוס, פּרוּװט מען װאָס װײניקער אַרײַן אין צימער. לשם זיכערקײט. דאָס פֿאַרשטאַרקט אָבער די אָפּגעזונדערטקייט פֿון די חולים.
„אויב איך קלינג איר, װעט זי אױפֿהײבן דאָס טרײַבל פֿון טעלעפֿאָן?“ פֿרעג איך.
„קען זײַן,“ האָט די קראַנקן־שװעסטער געענטפֿערט. „נאָר רעדן רעדט זי שפּאַניש.“
„איך רעד שפּאַניש.“
„אַ! אַ נוצלעכע שפּראַך צו קענען, די טעג.“
די פּאַציענטקע האָט זיך נישט אָפּגערופֿן אױף איר צימער־טעלעפֿאָן, בין איך אַרױף מיט אײן שטאָק צום קאָראָנאַ־אָפּטײל. געטראָגן מײַן מאַסקע און פּנים־פּאַנצער. די װײַסע הױבן פֿון די קראַנקן־שוועסטער האָבן געגלאַנצט. איך האָב זיך באַשמירט די הענט, אָנגעטאָן הענטשקעס, באַשמירט װידער, אַ קלאַפּ געטאָן אין דער טיר.
אַ פֿרױ מיט אַ געפּאַסיקט העמד ליגט אין בעט, רעדט אױפֿן טעלעפֿאָן — דאַכט זיך, מיט אַ קרובֿ. „דער דאָקטער,“ זאָגט זי און לײגט אַװעק די מאָבילקע.
„מיט װאָס קען איך אײַך העלפֿן?“ האָב איך געפֿרעגט. כ׳האָב זיך נישט אַװעקגעזעצט, װי מײַן שטײגער איז אין פּאַציענטן־צימער. מע פֿילט אַזאַ דרוק מיט קאָראָנאַ־חולים זיך נישט צו פֿאַרזאַמען.
„דאָקטער, איר װײסט אַז ס׳עסן איז זײער װיכטיק פֿאַרן געזונט?“
„װאָדען?“
„עס בענקט זיך נאָך די הײמישע מאכלים. נאָך אַ הינדל־יױך. נאָך ׳טריפּאַס [אַ שפּאַנישע ווערסיע פֿון קישקע]. „דאָס היגע עסן אין שפּיטאָל האָט עפּעס נישט קײן טעם. קען מײַן משפּחה אַהערברענגען פּעקלעך שפּײַז און איבערלאָזן בײַ דער טיר? זיי װעלן גאָר נישט אָנרירן.“
„מן־הסתּם נישט.“
„די מעדיקאַמענט קען מען נישט פֿאַרדײען אָן דעם ריכטיקן עסן.“
„100% מסכּים. איר װײסט װאָס איך האָב באַמערקט? מע האָט אײַך אָנגעגעבן אַ דיעטע מיט זייער ווייניק זאַלץ. דאָס טרײַבט אַוועק דעם טעם. װעל איך אױסשרײַבן אַ געװײנטלעכע דיעטע. אפֿשר װעט דאָס העלפֿן. דערצו, פֿעלט אָפֿט מאָל דער טעם־חוש בײַ מענטשן מיט קאָראָנאַ.“
„קען איך אַהײמגיין? עסן הײמישע מאכלים?“
„איך האַלט אַז נישט. נאָר דאָס עסן קענען מיר פּרוּװן פֿאַרבעסערן.“
„איך שאַץ אָפּ אַלץ װאָס איר טוט, נאָר איך װיל אַהײם.“
איך קען נישט צושטימען.
איך גײ אַרױס פֿון צימער, טו אױס די הענטשקעס, װיש אָפּ דעם פּאַנצער, גײ אַראָפּ צום נישט־קאָראָנאַ־שטאָק. כ׳בײַט איבער די דיעטע אין קאָמפּיוטער.
דעם גאַנצן װעג אַהײם טראַכט איך פֿון קישקע.
